Wat is er de afgelopen twee weken alweer veel gebeurd! Vorige week maandag ging ik weer voor een midweek naar Kpatinga, om daar te helpen.
Maandagochtend op de scooter, die kant op. Vorige keer dat ik daar was, sliep ik in een kamer van een verloskundige die op dat moment niet in het dorp was. Nu kon dat echter niet, waardoor ik in een leeg kamertje in de kliniek zelf moest slapen. Er stond wel 1 ziekenhuisbed met een heel dun matrasje, waar normaal wel eens studenten slapen die daar een of twee weken komen stage lopen. In de kliniek zelf is ook geen toilet of douche in gebruik. Er is er wel één, maar om te zien is die al een jaar of tien niet gebruikt, en dus ook niet schoongemaakt. Daarom moet ik alsnog bij de verloskundigen naar wc en douche. Ook mijn eten moest ik daar klaarmaken. Maar op mijn eten was ik goed voorbereid, ik had gewoon wat zakjes indomie meegenomen, een soort noedels. Maandag avond heb ik dat nog lekker zitten eten, warm gemaakt op een kolenvuurtje omdat het gas op was. Echter wat later op de avond krijg ik last van mijn buik. Dat blijft op dinsdag ook zo, waardoor ik de gehele dinsdag niet eet. Op woensdag werk ik nog tot ongeveer 11.00u, maar zoek dan mijn bed weer op, omdat ik letterlijk stond te wiebelen op mijn benen. Ook die dag heb ik niet gegeten, hoewel ik dacht om het nog even aan te kijken, heb ik woensdagavond toch Dorien maar geappt, of ze me de volgende dag op wil komen halen. Hoewel ik dus niks at, nauwelijks dronk, bleef ik heen en weer naar de wc rennen. Van Dorien moest ik toen ’s avonds nog zorgen dat ik een beetje vocht en antibiotica via het infuus zou krijgen. Nu gelukkig was ik al in een kliniek, dus dat viel wel te regelen. Donderdagochtend kwam Dorien me oppikken en werd ik thuis in Gushegu door Gerben opnieuw aan het infuus gelegd omdat ik eigenlijk wel gewoon beginnend uitgedroogd was en hard zouten nodig had. Na 2,5L Ringer voelde ik me wat opknappen en na 3L zijn we dan ook gestopt. Inmiddels ben ik goed opgeknapt, hoewel ik nog wel wat last heb van mijn buik, maar ik kan wel gewoon eten. Tot met zondag zit ik ook nog wel aan de antibiotica pillen.
Vorig jaar had ik al mijn terug ticket geboekt, omdat die nodig was om een visum te krijgen. Deze wilde ik gaan verplaatsen naar half augustus, want ik zag de prijzen steeds verder omhoog gaan. Toen ik hier mee bezig was, kreeg ik het niet voor elkaar. Na wat heen en weer gechat met de KLM, blijkt dat je ticket vanaf aankoop een jaar geldig is. Dat houd in dat mijn ticket na 4 juli verloopt. Ik heb nog geprobeerd om toch langer te kunnen blijven, maar tenzij je dit ticket annuleert (en daarmee het geld niet terug krijgt) en een nieuwe koopt, kan ik niet langer blijven. Dit houd dus in dat inmiddels mijn terugvlucht geboekt staat op 4 juli en hoop ik 5 juli in de ochtend op Schiphol aan te komen.
En 4 juli is ineens wel heel erg dichtbij. Ik ben dus hard bezig om alles gedaan/geregeld te hebben wat ik hier wil doen, zodat ik binnen een maand weer in alle rust in Nederland ben.
Zo ben ik gisteren met Dorien en drie vrijwilligsters naar Tamale geweest als ‘meidendag’ en heb ik nog veel souvenirs weten te krijgen. Ook heb ik direct mijn paspoort met visum opgehaald. En zoals verwacht is het nieuwe visum inderdaad tot augustus geldig, maar daar heb ik nu toch niet zoveel baat meer bij.
Vanochtend zijn we met de auto teruggereden, na een nachtje slapen in een guesthouse. Onderweg kwamen we een scooter/motorongeluk tegen, waarbij een vrouw uit haar oor aan het bloeden was. Dit leek ook niet direct van een wondje vandaan te komen en wijst dus op hersenletsel. De vrouw, met een man en het kindje van de vrouw hebben we toen in de auto gehesen en hebben we zo’n twintig minuten verderop naar het ziekenhuis gebracht. Het dochtertje van de vrouw zat bij mij op schoot. Ze had aan haar hoofdje wel wat wondjes, maar leek verder mee te vallen.
Naast alle gebeurtenissen is er natuurlijk nog steeds een bedrag, wat bestemd is voor het goede doel. Dit bedrag wordt de komende weken nog in spullen gedoneerd. Een gedeelte gaat naar de kliniek in Kpatinga en Dinyogu, het andere gedeelte gaat naar Shekhinah in Tamale.
Aanstaande maandag hoop ik weer naar Tamale te gaan, omdan spullen in te kopen voor de kliniek in Kpatinga en Dinyogu. Ik wordt geholpen door madame Doris, een vrouw die ik in Tamale in de kerk ontmoet heb.
De spullen voor Shekhinah worden over tweeënhalve week geregeld en gedoneerd. Van beide projecten houd ik iedereen op de hoogte.
De foto’s van mei staan op de fotopagina.
Reactie plaatsen
Reacties
Wowwww wat vliegt de tijd!!!! Geniet v je mooie werk! Nicootje