Inmiddels heb ik in Gushegu alles afgerond en ben ik daar officieel vertrokken!
Afgelopen weken ben ik nog lekker bezig geweest met het radioprogramma voor ‘Queen of Sheba’. De eerste opzet is af en kan verder mee gewerkt worden.
Dus uit Gushegu vertrokken en in Tamale aanbeland... Ik heb hier nu ook alles afgerond en hoop morgenmiddag naar Accra te vertrekken met het vliegtuig. Aanstaande dinsdag heb ik dan ’s avond het vliegtuig naar Nederland.
Nu het einde echt dichterbij komt, is het toch allemaal wel gek om nu van mensen afscheid te nemen, die ik waarschijnlijk nooit meer ga zien…
Met familie Boon kan natuurlijk makkelijk via Whatsapp nog contact gehouden worden, maar toch is het anders dan daar daadwerkelijk zijn. Van de jongens kreeg ik, heel lief, een tekening en een kaart. Na een knuffel aan de jongens, Dorien en Marieke, stapte ik samen met Astrid in de auto en heeft Gerben ons naar Tamale gebracht. Astrid had diezelfde ochtend al haar vlucht naar Accra en was toen dus ook vertrokken. Gerben heeft mij toen afgezet bij het guesthouse, en toen was Gushegu officieel verledentijd.
In Tamale kwam ik nog wel wat bekenden tegen, wat leuk was, zodat ik ook officieel van hen nog afscheid kon nemen. Zo was ik wel heel blij dat ik Francis en Steven nog tegen kwam. Dit zijn twee jongens uit Kenia, waar ik destijds gezellig mee heb kunnen werken en kletsen bij het werk in Shekhinah. Ik had totaal niet verwacht hen nog tegen te komen, dus dat vond ik echt heel fijn!
In de afgelopen weken ben ik tussendoor een dagje naar Tamale geweest (op dezelfde dag heen en terug). Daar heb ik samen met madam Doris allerlei apparaten gekocht voor de kliniek in Dinyogu en in Kpatinga. Zoals op de foto’s te zien is, lijkt het niet veel, maar de apparaten waren duur en waren in totaal ongeveer €700,- waard. Voor beide klinieken is er een oplaadbare bloeddrukmeter aangeschaft, een pulse-oximeter, twee thermometers en urinestrips. Voor Kpatinga kwam daar nog een doppler bij, om de baby tijdens de zwangerschap te kunnen checken en drie infuuspalen. Voor Dinyogu was er een stethoscoop, zodat ook daar basiszorg geleverd kan worden.
Samen met Astrid hebben we alle spullen op de scooter naar Kpatinga gebracht. Daar werden de spullen enthousiast ontvangen. Met name de doppler zal de geleverde zorg gaan verbeteren. Tijdens de rit zat ik achterop, met op schoot de drie infuuspalen. Dit was natuurlijk nog wel een gebeuren, want ik wilde en de spullen vasthouden, en mezelf vasthouden, omdat ik nu eenmaal niet op mijn gemak zit zo op een scooter… Maar gelukkig zijn we veilig aangekomen en hebben we alle spullen kunnen afleveren.
De week erna zijn we op de scooter naar Dinyogu gereden. We waren nog maar net onderweg toen we een pikzwarte lucht zagen aankomen. Nu zijn we voor een beetje regen niet bang, maar inmiddels weten we ook dat er tijdens Ghanese regenbuien niet een BEETJE regen valt, maar een beetje veel;) We zijn toen in een dorpje gestopt en hebben eens goed kunnen zien hoe de Ghanezen omgaan met een regenbui. Letterlijk het hele leven stopt dan. Iedereen komt tot stilstand en gaat schuilen. Zo loopt iedereen gewoon het dichtstbijzijnde huisje in, dus die bewoners hebben ineens wel twintig onaangekondigde gasten in huis zitten. Anderen blijven in hun karretje onder een zeil zitten en weer anderen proberen onder een boom te schuilen, hoewel die zulke regenbuien niet heel lang tegenhoud. Na een kleine twee uur is de regen voorbij en wordt het leven weer opgestart. Iedereen gaat weer verder naar hun reisdoel. Dit kunnen we in Nederland niet voorstellen, maar zo gaat het hier altijd. Als het regent, dan ga je gewoon niet de straat op. Moet je om 8 uur op je werk zijn, maar het regent? Dan begin je dus pas tien of elf uur op je werk. Als nachtdienst heb je dan bijvoorbeeld gewoon een paar uur langer dienst.
We waren naar Dinyogu gegaan om daar nog een keer een nacht te slapen en het leven daar aan Astrid te laten zien. Maar ook om alle spullen dus bij de kliniek af te leveren. Nu was ik zo bezig met het nachtje slapen en de rest afronden, dat ik gewoon ben vergeten om alle apparaten mee te nemen voor de kliniek. Innoussa, een werknemer van Gerben en Dorien, woont daar echter. Aan hem heb ik de dag erna alle spullen meegegeven. Hij heeft ze afgeleverd bij de kliniek en gezorgd dat er minimaal drie werknemers aanwezig waren toen hij het gaf, zodat niemand de kans krijgt om de spullen voor zichzelf te houden en door te verkopen. Helaas zijn hier geen foto’s van, omdat Innoussa geen smartphone heeft.
De rest van het geld is in spullen naar Shekhinah gegaan. Ik had contact met Mariama, het hoofd van de kliniek, en die had mij een lijstje met benodigdheden gegeven, waaronder verschillende medicatie, rijst en olie. Ook is er desinfecterende zeep gekocht, waarmee de psychisch zieken worden gewassen in de kliniek. Op de eerste foto is een man naast mij te zien, die daar woont, omdat hij het allemaal niet zelf kan. Hij was aan het juichen om alles wat werd gedoneerd, hoewel hij waarschijnlijk niet helemaal snapte wat het verhaal precies was. Hij was blij dat er werd gezegd dat mensen hem aan het helpen waren, dat was voldoende voor hem.
Wat Shekhinah precies is, kunt u lezen op de blog van 27 maart 2023. Deze kliniek helpt de allerarmsten en geeft hen te eten, dit alles is gratis.
Zoals op de foto te zien is, kunnen ze voorlopig weer vooruit! Alle mensen die hebben gedoneerd, worden zowel door mij als door Shekhinah Clinic hartelijk bedankt! Vanuit Shekhinah krijgt God alle eer, want met name het eten was hard nodig…
Alle foto’s van de donaties staan hier op deze pagina in de slide-show. Alle andere foto’s van juni staan weer op de foto pagina.
Reactie plaatsen
Reacties