Gevallen met de scooter

De afgelopen weken ben ik helemaal ingeburgerd hier in Gushegu. In het ziekenhuis is het nog vrij rustig, maar wel erg gezellig. Ik heb een hoop literatuur door te werken voor mijn onderzoek naar diarree bij kinderen, dus vervelen doe ik me niet. Langzamerhand lijkt het ook wel iets drukker te worden. Waar er een maand geleden nog zes patiëntjes op de afdeling lagen, liggen er inmiddels twaalf. Veel van hen komen met diarree en uitdroging, omdat de kinderen vaak al bijna een week aan de diarree zijn, voordat de ouders hulp zoeken en met de warmte hier, gaat het uitdrogen natuurlijk extra snel.

Naar werk toe en vanuit het werk naar huis loop ik altijd. Het is ongeveer drie kwartier lopen, wat best wel lekker is, en gezellig omdat er altijd wel wat kinderen een stukje mee oplopen. Echter om s’avonds uit de avonddienst nog naar huis te lopen, is niet helemaal veilig, waarom Gerben mij wilde leren om scooter te rijden. S’ochtends gingen we dan ook een rondje maken, waarbij het best prima ging met het rijden. Ik had wat moeite met het terugschakelen, maar verder ging het goed. Gerben vertrouwde het vanaf dan wel toe om mij rond te laten rijden. ’s Middags gingen Marieke en ik dan ook naar de wekelijkse markt om groenten te kopen. Ik reed op de heenweg, met Marieke achterop wat helemaal prima ging. Toen we terug wilden gaan, viel de scooter uit zodra je het gas losliet. Na dit drie keer te hebben gehad, gaf ik wat extra gas bij om het te voorkomen, maar toen schoot de scooter ineens vooruit. Handig om te weten, is dat hier in Ghana bijna elke straat aan twee kanten een goot heeft zitten van ongeveer vijftig centimeter breed en 75 centimeter diep. Zo ook nu, waardoor we met scooter en al de goot inreden, en Marieke en ik over het stuur heen vlogen. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, op een paar schaafplekken, een hoop blauwe plekken en enkele dagen spierpijn was er niks aan de hand. De rest van de rit heeft Marieke maar teruggereden.

Ook heb ik nog een week doorgebracht in Dinyogu. Hier verbleven we in het gezin van een van de werknemers van Gerben en Dorien. Het is best een afstand, waardoor de werknemer, op de weekenden na, in Gushegu slaapt en dus niet bij zijn familie. Wij sliepen nu dus wel bij zijn familie: zijn vrouw Mariam, zijn vier kinderen en een vijfde op komst. ’s Ochtends ging ik dan naar Nawuhugu, om daar te helpen. Dit kliniekje was nog kleiner dan die in Kpatinga. Dat wordt hier dan ook een chips compound genoemd, waar zelfs een dokter meestal niet aanwezig is. Hier was nu vooral werk te doen in de ochtenden, zoals child welfare en controle bij zwangerschappen. Hier werden niet alleen de controles gedaan, maar werden de ouders ook voorgelicht op dingen als malaria en hygiëne. Doordat dit met name ’s ochtends was, was ik s’middags vaak gewoon in Dinyogu. Op maandag ging ik mee met Mariam en de kinderen naar het land, waar ik heb geholpen met het inzaaien van peper, tomaten, bra en okro. Dit was leuk om te doen, we konden met zijn allen heerlijk lachen hoe onhandig ik hierin was. Dit gezin spreekt totaal geen Engels, waardoor ik dus gebruik moest maken van handen en voeten werk, maar ik moet zeggen dat het aardig lukte. Drie dagen later vroeg ik aan Mariam of we nog een keer naar het land konden, zodat ik wat foto’s kon maken van het land. Toen we op het land aankwamen zag je gewoon de eerste groene takjes al uit de grond komen. Ik voelde me echt heel stads, want ik had geen idee dat je in drie dagen van een zaadje naar een plantje kon gaan. Mariam had deze gelegenheid gelijk te baat genomen om hout te verzamelen voor het kookvuur, zoals op de foto te zien is, heb ik het ook even een stukje gedragen. Ik moet zeggen dat het me behoorlijk tegenviel. Als je de vrouwen op straat ziet lopen, lijkt het alsof ze dit zonder moeite doen, maar ik vond het echt zwaar, en dat terwijl ik pas een meter of tien onderweg was. Er is wel nieuw respect voor de vrouwen hier.

Afgelopen donderdag op vrijdag was ik weer even terug in Tamale om mijn visum te regelen. Toen ik met de organisatie in zee ging, had ik aangegeven dat ik voor een jaar naar Ghana wilde en of dat kon. Mij werd verteld dat dit geen enkel probleem was. Toen ik echter overstapte naar Gerben en Dorien, gaven zij aan dat je een visum voor twee maanden krijgt op het moment dat je het land binnenkomt, en daarna maximaal twee keer met drie maanden kan verlengen. Dit zou inhouden dat je in principe maximaal acht maanden in Ghana kan verblijven met dit visum. Ik heb navraag gedaan bij de organisatie, en die gaven aan dat dit mijn eigen verantwoordelijkheid was om dit te weten en het verder niet wisten of ik wel een jaar in Ghana kan verblijven. Ik heb toen via internet contact gehad met de immigration service in Ghana, en die vertelden mij inderdaad dat je maar twee keer drie maanden verlenging krijgt. Nu had ik echter al twee maanden gewonnen, omdat mijn visum in november verlopen was, maar ik pas in januari een nieuwe had, doordat ik ziek was geweest en het daarna kerst en oud en nieuw was, waardoor ze dicht zaten. Over deze twee maanden heb ik een boete moeten betalen, en kreeg toen een visum die vanaf januari tot april geldig was. Van familie Boon kreeg ik te horen, dat vaak als je te laat bent, je nieuwe visum alsnog in gaat vanaf de datum dat de andere verliep. Dat zou inhouden dat ik dit keer gewoon geluk had, en dan vanaf april nog een keer een visum kan verlengen tot juli.

Nu is mijn planning om in augustus terug naar Nederland te komen en moest ik dus nadenken hoe ik dat zou kunnen regelen. Volgens mij had ik twee opties: gewoon zorgen dat ik mijn visum op 10 april laat verlengen, en dan als mijn visum is verlopen in juli gewoon nog blijven, maar dan krijg ik mogelijk problemen op het vliegveld. Of ik wacht ruim een maand en probeer dan mijn visum in te laten gaan vanaf mei, waardoor ik tot met augustus zou kunnen blijven. Zou dit lukken, heb ik geen problemen, maar lukt het niet ben ik terug bij de eerste optie. Dit was dus een makkelijk besluit, ik ga hem nu gewoon te laat aanvragen en hopen op nog een extra ‘illegale’ maand. Zo was ik dus vorige week in Tamale bij de immigration office. Hier deden ze helemaal niet moeilijk over dat mijn visum al verlopen was, wel moest ik daarvoor betalen. De man achter de balie zei toen dat ik tachtig cedi moest betalen voor afgelopen maand en 150 cedi voor de komende drie maanden. Dit lijkt erop dat mijn nieuwe visum dan per mei ingaat en ik tot augustus kan blijven. Officieel weet ik echter nog niks, want ik kan mijn paspoort met visum pas over een week of twee ophalen, maar ik heb goede hoop.

Dit wordt dus vervolgd!