Donderdagmorgen stap ik in Gushegu uit de bus, ergens middenin het dorp, waar geen busstation of iets daarvan te zien is. Het is dat iedereen uitstapte, anders had ik niet geweten dat ik eruit moest.
Bij alle bagage in de bus laden in Gushegu, wilden ze mijn bagage op het dak van de bus doen. Met mijn grote koffers had ik daar niet zoveel problemen mee, zouden die er af vallen, dan koop ik ergens anders wel kleding. Maar ze wilden ook mijn kleine reiskoffertje op het dak doen en daar zaten al mijn waardevolle spullen in, zoals het meest belangrijke: mijn paspoort en vaccinatieboekje. Ze vonden echter dat echt alles op het dak moest, dus toen heb ik gezegd dat ik hem dan wel mee de bus inneem, en op schoot houd, of onder mijn voeten zet. Zo gezegd, zo gedaan.
In Gushegu werd ik door Gerben opgehaald. Gerben en Dorien wonen hier al zo’n zeven jaar als missionarissen. Ze hebben drie kinderen: Boaz van acht jaar, Levi van vijf jaar en Aron van twee jaar. Ze hebben een eigen compound met hun woonhuis en vijf gastenkamers, waarvan ik er nu één bewoon. Gerben is tropenarts met een liefde voor verloskunde en Dorien verpleegkundige en de patiënten weten hen hier wel te vinden. Dagelijks komen er meerdere patiënten langs met een hulp vraag. Ook in het ziekenhuis weten ze Gerben wel te vinden en wordt hij af en toe gebeld bij een moeilijke bevalling, een keizersnee of vruchtbaarheidsproblemen. Een dag in de week doet hij ook daadwerkelijk spreekuur in het ziekenhuis voor stellen met vruchtbaarheidsproblemen. Gerben en Dorien zijn bezig met het opzetten van een eigen moeder-kind kliniek, die ze uiteindelijk ook zullen gaan runnen.
Ik ben pas twee dagen in Gushegu, als we op zondag in Kpatinga naar de kerk gaan. Tilly (een verloskundige in opleiding) en ik blijven dan tot vrijdag in Kpatinga aan het werk in een heel klein kliniekje. Deze kliniek neemt geen mensen op, dan worden ze echt doorgestuurd naar het ziekenhuis in Gushegu. Maar hier in de kliniek worden wel heel veel mensen voor een paar uur opgenomen, zodat de eerste medicatie via het infuus gegeven wordt en dat er vooral een optie is om vocht- en zouttekorten aan te vullen.
Ik heb het hier erg naar mijn zin. Dagelijks worden er nu ongeveer zeven patiënten voor een paar uur opgenomen die allemaal hun medicatie krijgen en dus ook een infuusje moeten hebben. Een grote uitdaging voor mij is om de infuusjes bij de (kleine) kinderen te plaatsen. Dit is iets wat ik in Nederland nog nooit heb gedaan, en dan nu gelijk op een donkere huid, maakt dat ik echt even in een leerproces zit wat dit betreft. Rashida is een verpleegkundige in deze kliniek die mij een beetje wegwijs maakt. Zij helpt mij ook met de infuusjes. Ze gaf aan dat ik deze week niet weg mocht, voordat ik infusen bij kinderen kon plaatsen. En inderdaad aan het eind van de week had ik er een aantal in 1 keer goed weten te plaatsen. Naast het helpen bij de infuusjes, was Rashida meestal ergens anders bezig en regelde ik dus de medicatie van de zeven patiënten, waardoor ik in ieder geval lekker bezig was. Het malariaseizoen gaat eind mei waarschijnlijk echt van start en dan zullen ze dagelijks wel tot ongeveer dertig patiënten tegelijkertijd hebben (terwijl er maar negen bedden zijn). Dan is het dus echt druk. Ik heb dan ook aangegeven dat ik graag zo nu en dan een paar dagen terug kom, om te helpen.
De kliniek heeft een patiëntenpopulatie van ongeveer 28.000 mensen, wat dan ook wel verklaart dat het hier heel erg druk kan zijn.
Op vrijdag komt Gerben ons weer met de auto ophalen, waarna ik een rustig weekend in Gushegu heb. De jongens komen graag even buurten en vinden de lollies die ik bij me heb helemaal geweldig, dus die komen ze dagelijks even halen. In town wordt ik een beetje wegwijs gemaakt door Tilly en Marieke (een andere vrijwilliger die Dorien helpt bij het thuisonderwijs van de kinderen). Op maandag gaan Gerben en ik naar het ziekenhuis, om daar de laatste dingetjes te regelen, zodat ik dinsdag kon beginnen. Ik ben begonnen op de kinderafdeling, waar het nu ook nog rustig is, omdat het gewoon wachten is op het malariaseizoen. De kinderafdeling heeft veertig bedden, maar in het piekseizoen hebben ze vaak wel zo’n tachtig patiëntjes. Maar dat duurt dus nog wel ruim een maand voordat het drukker wordt. Daarom is het plan om naast het ziekenhuiswerk aan de slag te gaan met een klein onderzoek. Hoe of wat moeten we nog even kijken, maar dat lijkt me wel leuk. In Tamale was ik begonnen met een onderzoek naar malaria, maar toen kreeg ik nooit antwoorden vanuit het ziekenhuis, waardoor ik niet verder kon. Nu dus hopen dat het hier iets soepeler verloopt.
Voor nu heb ik een rooster en werk ik dus op de kinderafdeling. Kan ik hier mooi oefenen met het plaatsen van infuusjes bij kinderen, zodat ik ze in een keer goed plaats, wanneer ik terug ga naar Kpatinga ;) Wanneer dat wordt, weet ik nog niet, maar ik houd jullie op de hoogte.
Foto’s van april zijn op de fotopagina geplaatst.
Reactie plaatsen
Reacties
Respect. Mag ik de link..
Succes op je nieuwe stek💪