Kumasi

Donderdagochtend heb ik om 5.30u een yellowyellow richting town, waar de bus in principe rond 6.00u zou vertrekken. Winnifred komt daar ook heen. Uiteindelijk vertrokken we rond 6.30u en hebben we er zeven en een half uur over gedaan (in plaats van de zes uur die gezegd werd). Vanaf het busstation moesten we nog een half uur met de taxi, waarna we rond 14.30u bij Winnifred haar ouders aankwamen. Haar jongste twee zusjes van 17 en 20 waren ook thuis voor Pasen, hoewel ze normaal op school slapen en wonen (ivm boardingschool). Haar zusje van 24 studeert voor arts in China en is al vijf jaar niet thuis geweest. Ze hoopt ergens dit jaar naar huis te komen, maar Winnifred gaat dat dus alsnog missen doordat ze uit Ghana gaat vertrekken. Zowel alle meiden als de ouders zijn heel erg aardig en vinden het erg gezellig dat ik er ben.

Vrijdags doen we verschillende dingen, zoals naar de Ashanti Palace gaan, waar we een rondleiding krijgen in het Asanthi museum (Ashanti is de grootste stam in Ghana). Ook zijn we de markt op geweest, waar ik aardig wat stoffen heb gekocht om kleding van te laten maken. In de stad is het een drukte van belang, waar je soms letterlijk opzij moet springen om niet aangereden te worden, want als voetganger ben je gewoon echt niks waard op straat.

Op zaterdag gaan we naar ‘the Lake’ net buiten Kumasi. Hier kun je gezellig zitten, boekje lezen en kan je ook een stukje meevaren met een bootje. Dit hebben we dan ook gedaan. Winnifred wilde dit heel graag, hoewel ze het ook erg spannend vond. Ze kan niet zwemmen en was bang dat de boot toch om zou slaan. Op de terugweg nemen we vanaf town naar huis een trotro. Op gegeven moment stapt er een nieuwe man bij in, waarna de chauffeur na enkele minuten de auto ineens aan de kant zet en uitstapt. Hij loopt om de auto heen en doet de deur aan de achterkant ineens open en begint te schreeuwen tegen die nieuwe passagier. Ik begrijp niet wat er wordt gezeged, doordat ze in het Twi spreken, maar dat het niet vriendelijk was, was wel duidelijk. De passagier zegt zo goed als niets terug en dan begint de chauffeur deze man ook hard in het gezicht te slaan. Op dit moment gaan er enkele andere passagiers mee bemoeien en proberen ze uit elkaar te krijgen. Nog steeds zegt of doet de man niks terug. Uiteindelijk lijkt de rust wat terug te komen, maar wordt de man uit de auto gezet. Als hij ongeveer 15 meter van de bus is, gaan de chauffeur en twee andere passagiers hem achterna en pakken hem op en brengen hem weer naar de bus. We gaan weer rijden en na een paar minuten wordt de man alsnog de bus uitgezet. Al die tijd heb ik vol ongeloof zitten kijken naar wat er gebeurde en voelde me eerlijk gezegd niet echt heel veilig meer bij deze chauffeur. Nadat Winnifred en ik de bus hadden verlaten heb ik aan Winnifred gevraagd wat dit nou allemaal was. Ze gaf aan dat de man zich voordoet als een prediker van God die heil en verdoemenis predikt en dat hij dat kan oplossen, als je maar betaalt. De chauffeur herkende hem en zodoende probeerde de chauffeur de duivel uit de man te slaan. Het bleek dat deze man ook een keer het zusje van Winnifred heeft lastig gevallen. Ze zat toen ook in een trotro op weg naar huis, toen de man naast haar kwam zitten. Hij wilde toen het raampje open hebben, omdat hij de dood rook. Hij vertelde haar toen dat ze binnen drie dagen zou komen te overlijden, en dat God dat aan hem had laten weten. Hij kon haar wel helpen, maar dat moesten ze dan maar even buiten de bus verder bespreken. Winnifred’s zusje raakte toen in paniek en geloofde de man. Ze is samen met hem uitgestapt, waardoor ze ineens samen op straat stonden, in plaats van in een volle bus waar niet zo snel iets zou gebeuren. Hij gaf toen aan dat hij haar kon helpen voor 400 cedi, en toen ze aangaf dat niet te hebben, moest ze betalen zoveel als ze bij zich had. Echter had ze letterlijk geen geld op zak, waardoor ze niks kon betalen. De man gaf toen aan dat hij waarschijnlijk niks voor haar kon betekenen, maar dat hij het nog wel zou proberen. Als voorwaarde mocht ze dan aan niemand iets vertellen, en zeker niet aan haar ouders, van wat er gebeurd was. Gelukkig was ze zo bang van de man en had ze zoveel vertrouwen in haar ouders dat ze wel haar moeder heeft gebeld en hebben zij hun dochter opgehaald en veilig thuisgebracht.

Ik begreep toen wel waar de gevoelens van de chauffeur ineens vandaan kwamen, maar toch was ik behoorlijk geschrokken moet ik eerlijk zeggen.

Zondag  gaan we naar de kerk, een Paasdienst, maar krijg ik er weinig van mee, doordat er wordt gesproken in het Twi, in plaatst van in het Engels. De rest van de dag en ook op maandag doen we weinig. We blijven een beetje rondom huis en vermaken ons met andere dingen.

Op dinsdag gaan we naar Owabi Wildlife park, maar behalve een klein rondje lopen kunnen we daar niks doen, want het was taboo dag voor het park. Bijna alle parken en attracties in Ghana hebben taboo dagen. Dit zijn dagen dat de oude geesten van het park omhoog komen en hun terrein bekijken. Op zulke dagen zijn er dan natuurlijk geen mensen gewenst, want dan zou je zomaar een god kunnen tegenkomen wat zeker niet de bedoeling is. Het interessante aan dit alles vind ik dat iedereen hier of christen of moslim is, maar toch ook in al deze oude goden geloven en dat je echt voor ze op moet passen. Met dit rondje was de vader van Winnifred ook mee.

Een nichtje van winnifred ging trouwen en we werden door de vader van Winnifred daarheen meegesleept. Het was de traditionele en officiele bruiloft, maar de bruid was nergens te bekennen. De bruidegom was er met enkele van zijn familieleden en er waren verschillende ooms van de bruid. Zij gingen vol in de onderhandeling over de bruidsschat. Hier is het de gewoonte dat de bruidegom aan de ouders van de bruid een bepaald bedrag of spullen ter waarde van dat bedrag geeft. De familie van de bruid had gevraagd om vier koeien (zo’n 1500-2000 cedi per stuk), maar de familie van de bruidegom had geld meegenomen, wat volgens de familie van de bruid niet voldoende was. Na veel onderhandelingen kwamen ze erop uit dat de bruidegom nog drie maanden de tijd krijgt om het resterende bedrag af te betalen, ze mochten echter wel met elkaar gaan trouwen. Zou de bruidegom over drie maanden nog niet alles hebben afbetaald, dan zal de familie van de bruid hun kinderen niet erkennen als familie en wordt er dus niet bijgesprongen indien dat een keer nodig zou zijn.

Zo nu en dan gebeurd het gewoon daadwerkelijk dat de families geen overeenkomst kunnen sluiten en dat de bruiloft dus ook gewoon echt niet doorgaat. Dit gebeurd dan allemaal zonder inmenging van de bruid of bruidegom, dit wordt allemaal besproken/geregeld door de oudsten van de families.

’s Avonds zijn we met z’n allen uiteten geweest, om vanuit mij gezien dank te zeggen voor het verblijf bij hen in huis. Ik kreeg echt heerlijk te eten en heb ervan genoten.

In deze week hebben we ook de ‘first heavy rain’ gehad, wat inhoud dat het de hele nacht onophoudelijk heeft geregend en geonweerd. Deze eerste heftige regen luid het nieuwe regenseizoen in. Volgens de mensen hier is het regenseizoen toch nog onverwacht echt vroeg begonnen, hoewel we de laatste paar weken al wel vaker wat regenbuien hebben gehad.

Woensdagochtend moest ik om 6.30u weer op het busstation zijn en werd ik afgezet door Winnifred en haar vader. Ook hier afscheid nemen, zeker nu ik Winnifred waarschijnlijk niet meer ga zien voordat ze naar Engeland gaat verhuizen. We hebben wel afgesproken om destijds een keer in Engeland of Nederland af te spreken. Ik slaap die nacht in het huisje van Winnifred en wordt de volgende morgen om 5.00u opgehaald met de yellowyellow en afgezet bij de bus richting Gushegu, waar ik rond 9.00u aankom.

De foto's van maart zijn op de fotopagina bijgewerkt. Bij de blog over Shekhinah zijn twee nieuwe foto's geplaatst met de nieuwe voorraad van de apotheek.

Mijn postadres is door de verhuizing gewijzigd naar: PO Box TL 2712, Tamale, Ghana