Nederlanders in Tamale

Op deze woensdag heb ik de KFC eens opgezocht. Ik had gehoord dat als je in contact wilt komen met westerse mensen, je daar moet zijn. Vanaf town is het een kleine twintig minuten lopen, wat dus goed te doen is en ook wel leuk, want je ziet een hoop. Terwijl ik zit te lunchen in de KFC, komen er inderdaad meerdere blanken binnen lopen. Enkele studenten, mensen die hier voor een NGO zijn, maar ook mensen die op vakantie zijn en rond trekken. Ik raak aan de praat met familie Boon, een Nederlands gezin dat al zeven jaar in Ghana woont. Ze zijn via hun kerk uitgezonden en hebben hier een kliniek opgezet wat ‘Queen of Sheba’ heet. (Ze zijn op google goed te vinden). Dorien (de moeder van het gezin) heeft me uitgenodigd om ergens in april of mei eens bij hen langs te komen en te kijken hoe het er bij hen aan toe gaat, dus wie weet wat we nog gaan zien. We hebben nummers uitgewisseld, maar toen ik mijn (Ghanese) nummer aan haar wilde geven was het even lastig. Ik ben hier zo gewend om mijn nummer in het Engels op te noemen, dat ik het op die manier wel uit mijn hoofd weet, maar nu we in het Nederlands aan het praten waren, kon ik het nummer zo snel in mijn hoofd niet even vertalen. Volgens Dorien had zij daar in het begin ook erg last van, maar went het vanzelf.

Op de zaterdag dat ik terug moest naar de kliniek om bloed te laten prikken, kwam ook een nieuwe vrijwilliger aan. Zij blijft hier voor vier weken en werkt op het schooltje hier in de community, nu al erg gezellig om eens lekker in het Nederlands te kletsen bij het avondeten. Normaal gesproken eet ik namelijk alleen, hoewel Danielle regelmatig bij mij komt zitten. Laatst nam ze zelfs een stoel en haar bakje eten mee, en kwam ze echt aan tafel met mij eten (zie foto). Het blijft leuk om dit kleine meisje te zien opgroeien. Sinds enkele weken loopt ze nu en dat wordt echt met de dag stabieler, hoewel een grote stoel met je meenemen nog wel wat veel gevraagd is.

In de kliniek kreeg ik na zo’n twee uur de uitslag, en blijkt er uitslag nog steeds positief, voor mij dus  negatief. De bloedwaarden dalen gelukkig nog wel, maar zijn nog niet helemaal weg. Dit in combinatie met het feit dat ik af en toe nog steeds diarree heb, zorgt ervoor dat ik nu dus met antibiotica nummer vijf bezig ben. Ik hoef niet meer terug te komen, tenzij ik nog steeds symptomen heb over twee weken.

Op een avond was ik mee uit eten gevraagd door een vriend die ik hier heb gemaakt. We kunnen het goed samen vinden, en daarom ging ik ook gezellig mee. Toen we klaar waren met eten, kwam hij ineens heel dicht naast me zitten en pakte mijn handen vast. Hij begon te vertellen hoe gezellig hij het allemaal vond en dat hij me meer dan leuk vond en graag een relatie met me wilde. Ik vond het wel even lastig om te reageren. Ik krijg namelijk meerdere malen per dag de vraag of ik wil trouwen, maar dat is altijd van mensen die ik pas net, of niet echt goed ken. Deze jongen zie ik regelmatig en werkt ook op de ambulance. Ik wilde hem niet kwetsen, maar wel duidelijk maken dat ik geen relatie met hem wil. Uiteindelijk leek hij het te begrijpen dat er voor mij niks meer dan vriendschap in zit, en als hij dat niet wilde, dat we dan enkel nog collega’s zijn. Hij wil echter nog wel graag vrienden zijn, en vond dat allemaal prima. Ik heb het idee dat hij me nog wilt overtuigen om toch een relatie met hem aan te gaan, want sindsdien appt hij me bijna dagelijks. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen!

Afgelopen week heb ik voor het eerst post vanuit Nederland gehad. In December was er al wel een pakket binnen gekomen vanuit papa en mama, maar brieven/kaarten niet, terwijl ik wel wist dat er meerdere onderweg zouden zijn. Ik had Sylvester er al wel eens naar gevraagd, en hij gaf toen aan dat hij wekelijks de postbus controleerde. Sindsdien heb ik er toen ook niet meer om gevraagd, ze zouden vanzelf wel komen. Toen Sylvester dus deze week met de kaarten aankwam, zei ik dan ook ‘eindelijk, sommigen zijn ruim drie maanden onderweg geweest’. Sylvester gaf toen echter aan, dat ze waarschijnlijk al wel eerder zijn aangekomen, maar dat hij sinds november niet meer voor de postbus had betaald, en de bus dus al die tijd niet was geopend. De enige reden dat het pakket in december wel bij mij gearriveerd is, is dat het pakket niet in de postbus paste.

Momenteel verblijf ik Mole safaripark, maar daarover de volgende blog meer.