Beste wensen!

Op oudejaarsdag begon de kerkdienst rond 20.00u. Deze duurde dan tot middennacht, zodat de kerk bijeen was tijdens de jaarwisseling. Voor en na de kerk, merkte je niks van de jaarwisseling. Net als bij kerst, hangt er verder niks omheen. Ik was dus ook in de kerk, maar voelde me daar niet op mijn gemak. Er werd aan waarzeggen gedaan, en ook de Heilige Geest werd opgeroepen. Ik was echt behoorlijk geschokt, waardoor ik op nieuwjaarsdag met de kerk in Nederland heb meegeluisterd, in plaats van weer naar de kerk hier. Later heb ik het er met Winnifred over gehad. Ze geeft aan dat dit soort dingen alleen gebeuren op 31 december, en in bijna alle kerken en moskees. Het is een ding wat terug gaat naar hun lokale godsdiensten, wat geïmplementeerd is in het christendom en in de islam. Van te voren was er in het nieuws ook al bekend gemaakt dat er niet echte heftige uitspraken gedaan mochten worden, zoals ‘de president komt dit jaar te overlijden’. Wanneer dit wel zou gebeuren, zou men gearresteerd worden. Inderdaad was er deze avond ook politie in de kerk aanwezig. Er werd bij mij in de kerk niks over de president gezegd, maar wel naar leden van de kerk zelf. Zo werd er tegen een vrij jonge man gezegd dat hij in 2023 zou komen te overlijden door voedselvergiftiging, een ander zou juist de liefde van zijn leven vinden, enz.

Al enkele maanden geleden heb ik kennis gemaakt met Justice, een man hier in Tamale die werkt bij een restaurant, maar ook werkzaam is op de ambulance. We hadden wel eens gezegd dat ik wel eens meekon, maar hier verder niks mee gedaan. Maar sinds twee weken, mag ik elke woensdag mee op de ambulance. De eerste woensdag hadden we geen enkele melding, waardoor het niet echt spannend was, maar wel leerzaam, want ze hadden alle tijd om mij te vertellen hoe ze werkten en hoe de ambulance eruitzag. De tweede woensdag konden we maar twee ritjes maken, omdat de benzine op was. De ambulance krijgt coupons van de overheid, waarmee ze benzine kunnen kopen, maar als die dus te laat zijn, staat de ambulance stil. Volgens de collega’s op de ambulance, gebeurd dit met enige regelmaat.

Ook ben ik inmiddels klaar op de mannenafdeling en werk ik nu op de kraam. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe het in Nederland georganiseerd wordt, maar hier wordt onderscheid gemaakt tussen ‘maternity ward’ en ‘labour ward’, oftewel ‘zwanger’ en ‘bevalling’. Je komt op de labour ward vanaf vier centimeter ontsluiting, en dat is ook waar ik nu werk. Ik heb deze afdeling gekozen, omdat ik hier echt veel kan leren, en dus ook als er niks te doen is, wel wat om handen heb. En inderdaad is het tot nu toe erg leerzaam en leuk. Het is een gezellig team, die graag wilt dat ik een bevalling ga doen (met hun hulp natuurlijk). Dit was de bedoeling voor afgelopen week, maar dat ging niet door, zoals hieronder valt te lezen.

Deze week is ook alweer mijn laatste week op deze afdeling, en in principe zou ik volgende week beginnen in het andere ziekenhuis. Maar Sylvester heeft daar nog niks van terug gehoord, dus dat is nog even afwachten. Ik heb bedacht dat als ik daar volgende week nog niet aan de slag kan, ik dan maar gewoon lekker even vakantie ga vieren, dus dat komt wel goed.

Laatste keer schreef ik over hoe ik buiktyfus had, maar gelukkig weer opknapte. Dit ging ook best, maar sindsdien ben ik met regelmaat twee dagen ziek (koorts en diarree), dan gaat het weer een paar dagen goed, maar dan weer twee dagen ziek. Zo gaat het nu dus al enkele weken, maar twee weken geleden voelde ik me echt beroerd. Nu moest ik ook overgeven, zelfs water kon ik niet meer binnen houden. De volgende dag heeft Sylvester, mijn contactpersoon hier in Ghana, mij naar een privékliniek gebracht, om alles eens even te checken. Ik moest bloedprikken, waaruit kwam dat de buiktyfus behoorlijk verergerd was, ten opzichte van begin december, ondanks dat ik toen twee soorten antibiotica kuren heb gehad. Aangezien deze ziekte ook je lever kan aantasten, moest ik een echo van mijn buik laten maken, maar gelukkig was dat allemaal nog prima in orde. Ik kreeg nu een sterkere antibioticakuur voor tien dagen en moest over twee weken terugkomen. Dat houd in dat ik eind van deze week terug moet om opnieuw bloed te laten prikken. Ik voel me wel iets beter, met name wat misselijkheid betreft. Helaas heb ik nog steeds een erg vol gevoel, waardoor ik weinig eet. Ook heb ik helaas weinig energie. Vorige week ben ik thuis gebleven, op woensdag na, toen heb ik op de ambulance meegewerkt. Maar dat zorgde ervoor dat ik donderdag niet naar het ziekenhuis kon om te werken, omdat ik daar gewoon geen energie voor had. Deze week heb ik maandag en dinsdag wel in het ziekenhuis gewerkt, maar heb ik mij voor vandaag helaas weer moeten afmelden, omdat mijn lichaam gewoon ‘stop’ zegt. Ik ben benieuwd wat de arts mij aan het eind van de week gaat vertellen. Ik houd jullie op de hoogte.