Nachtdienst

Een andere nacht werd er een patiënt buiten bewustzijn binnen gebracht door drie politieagenten. De patiënt was geboeid en had een behoorlijke hoofdwond en bult op zijn hoofd. We hebben de wond schoon gemaakt en gehecht en geprobeerd de patiënt in een comfortabele houding te leggen, maar dat ging lastig, want hij werd door de politie met boeien aan het bed vast gemaakt. De hele nacht heeft een agent bij ons op de afdeling gezeten. Wij waren natuurlijk erg benieuwd wat er gebeurd was. De agent vertelde dat ze gewoon aan het controleren waren, en daarbij een YellowYellow staande hielden, met deze man als chauffeur. Op het moment dat een agent zich naar binnen boog, gaf de man gas en viel de agent op de grond. Andere agenten stonden erbij en reageerden gelijk (blijkbaar nogal ruw), waardoor de YellowYellow over de kop ging. Hierbij had de patiënt zich verwond. Ook hadden de agenten drugs gevonden, wat vermoedelijk de reden was dat de man er vandoor wilde gaan.

Toen ik echter de volgende nacht kwam, was de patiënt goed bij kennis en liep hij vrij rond. Geen handboeien meer, en ook de politie was er niet meer. Wat bleek, was dat de agenten van gisteren niet de waarheid hadden verteld. Hij werd inderdaad tijdens een controle staande gehouden, maar remde net iets te laat, waardoor hij een agent aantikte, die daardoor viel. Niet hard, niet pijnlijk, maar wel wat viezig. De agenten reageerden daarop door de man met hun geweer op de schedel te tikken, wat de reden was van zijn hoofdwonden en zijn bewustzijn. Dit verhaal kon door anderen erkend worden, waardoor de politie deze casus laat varen. Wat ik hiervan heb geleerd is dus dat je niet moet spotten met de politie hier, maar dat de hogere hand van de politie wel eerlijk onderzoek doet, en niet zomaar alles aanneemt van zijn eigen agenten.

Mijn collega’s vroegen wat ik in mijn vrije dagen na de nachtdiensten ging doen, nu de andere vrijwilligers weg zijn. Toen ik antwoorde dat ik nog geen idee had, stelde een collega voor om samen op stap te gaan, om zo Tamale beter te leren kennen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze collega, Love D, heeft me achterop zijn scooter meegenomen door Tamale. Ik heb veel plekken gezien, waar ik nog niet eerder geweest was. We zijn zelfs bij een Chief’s Palace geweest. Een chief is een soort van burgemeester, maar dan met veel meer macht en respect. Hier in Gumanaa heb ik de chief zelf ook ontmoet. Dit was de eerste keer dat ik voor iemand gebogen heb! Mij werd verteld dat ik geluk had, dat ik de chief ook echt gezien heb. Meestal verblijft de chief ergens binnen, en krijg je hem niet te zien. Nu zat hij echter buiten. We mochten de chief echter niet zomaar aanspreken. Je spreekt tot zijn mensen, die het hem vertellen. De chief antwoord dan weer aan zijn mensen, die het weer aan ons vertellen. Interessant is wel, dat ze gewoon allemaal dezelfde taal spreken, de chief wist dus allang wat er gezegd was, en Love D wist dus ook al wat het antwoord was.

Naast de chief, hebben we ook de moeder van Love D opgezocht. Dit was een erg lieve vrouw, die het erg leuk vond dat ik langs kwam. Communiceren was wat lastig, aangezien ze geen woord Engels spreekt. Zijn moeder woont vlakbij een soort meertje, waar de foto gemaakt is. Dit was een mooi uitzicht. Volgens Love D, was het in zijn kindertijd veel mooier. Er was toen helder water, wat ook gebruikt werd als drinkwater. Ook was het meertje veel groter en breder. Veel mannen deden toen zwemwedstrijdjes, waarbij de vrouwen hen vanaf de kant aanmoedigden. Veel mannen en jongens verdronken, omdat de meesten niet anders konden zwemmen dan spartelend (zoals een hondje).

’s Avonds hebben we in een restaurant ‘Magnolia’ gegeten, waar ze goed eten hadden, wie weet kom ik daar nog eens.