Inspectie

Zo was ik van de week samen met een student verantwoordelijk voor een patiënt die zuurstof afhankelijk was. De patiënt had een astma aanval, maar leek met de medicatie niet op te knappen. Zodra de zuurstof af ging, zakte het zuurstofgehalte van de patiënt tot een gevaarlijke waarde van 75%. De zuurstof hier in het ziekenhuis zit in cilinders, en kan dus op gaan. Zo ook bij deze patiënt. De patiënt was nu al ruim 24 uur zuurstof afhankelijk, en had in totaal drie cilinders zuurstof verbruikt. Meer dan deze drie had het ziekenhuis ook niet… We probeerden te regelen dat de patiënt zou worden overgeplaatst naar het TTH, een gespecialiseerd ziekenhuis in de buurt. Maar al het geregel ging ook gewoon op z’n Afrikaans, waardoor de zuurstof, in het gehele ziekenhuis, op was, voordat de ambulance er was met zuurstof. De patiënt heeft de tocht gelukkig wel overleefd, en naar we hoorden knapt hij nu goed op.

Opvallend is dat er hier vaak wel apparaten zijn in het ziekenhuis, maar dat ze gewoon niet werken. Al weken liepen we te stuntelen met bloeddrukapparaten die het niet deden, soms was er in het hele ziekenhuis geen bloeddruk te meten, zelfs niet op de spoedeisende hulp. Dit kwam dan doordat de batterijen het niet deden. Het management weet ervan, maar zorgde niet voor nieuwe. Maar deze week zou de inspectie komen! Ik heb in Nederlandse ziekenhuizen wel inspecties mee gemaakt, maar als we denken dat het daar een gekkenhuis is in de week voor de inspectie, wacht dan tot je een Ghanese voorbereidingsweek ervaart! Ineens was er overal geld voor: batterijen werden geregeld, handschoenen werden aangevuld (we waren al een week zonder handschoenen aan het werk) en er werd zeep gebracht, zodat je je handen weer kon wassen met zeep. Ook moet elke afdeling een ‘noodset’ aan medicatie hebben, maar dat ontbrak. Nu voor de inspectie kreeg elke afdeling toch zo’n setje, maar daarbij werden de instructies gegeven dat het niet gebruikt mocht worden, en dat het na de inspectie terug moest naar de apotheek. Bij navraag blijkt dat het management de noodsetjes te duur vind, en dat we de familie maar gewoon naar de apotheek moetens sturen om de medicatie op te halen, ook in noodsituaties!

De ochtend van de inspectie werd alles grondig schoongemaakt, zelfs de posters die aan de muren hangen! Echter vlak voordat de inspectie echt kwam, hadden we een noodsituatie bij een patiënt. De patiënt had een epileptische aanval, waarna adem en circulatiestilstand. Er werd gestart met reanimatie, waarna het lichaam van de patiënt weer begon te werken. Echter de patiënt bleef buiten bewustzijn… De patiënt had die dienst nog meerdere aanvallen, terwijl deze patiënt niet bekend was met epilepsie. De artsen dachten aan sepsis, dat de bacterie (niemand kon mij vertellen wat voor soort) nu in de hersenen zat. Echter voor de eerste aanval was de patiënt volkomen aanspreekbaar, met goede vitale controles. Het enige wat afwijkend was, was dat de patiënt diarree had.

Tijdens de hectiek met de patiënt, kwam de inspectie binnen. Dat was achteraf wel fijn vonden de verpleegkundigen, want nu hadden ze niet die spanning van de inspectie op het moment dat de inspectie er daadwerkelijk was.

Een (achteraf gezien) leuk voorval vond enkele weken geleden plaats, maar was ik vergeten op te schrijven in de blog. Ik was met drie vrijwilligers naar het zwembad geweest en liepen op straat, om een Yellowyellow aan te houden en naar huis te gaan. Een jongeman van een jaar of vijfentwintig kwam bij ons lopen, maar dan wel midden op straat. Nu moet je je voorstellen dat ze hier als gekken rijden, en dat dat dus geen veilig idee was. Toen we er wat van zeiden, gaf de jongen aan ‘graag jong te willen overlijden’. Hier viel niet tegenop te praten, en al snel was er ook een Yellowyellow die ons mee kon nemen. Ik zat net, toen die jongen mijn arm vast pakte en, naar mijn idee, mij er weer uit probeerde te krijgen. Dit ging echter zonder al te veel kracht, dus ik schrok, maar was verder niet echt bang. Ik probeerde juist zijn hand van mijn schouder/nek weg te duwen, toen hij probeerde mijn nek te kussen, hierdoor kwam de kus op mijn hand terecht. De andere vrijwilligers zagen dit en vonden het heel grappig, maar vooral heel vies. Geen idee hoe het met die jongen ging, maar naar mijn idee had hij wel een glaasje teveel op;)

Inmiddels zijn alle andere vrijwilligers uit Tamale vertrokken. Vanuit de organisatie ben ik nu dus de enige hier. Voor zover bekend komst de eerstvolgende in mei 2023. Nu moet ik dus echt ‘vrienden’ hier in Tamale gaan maken, en zoals de mensen weten die mij goed kennen, is dat niet de makkelijkste opgave. Een praatje kan ik met iedereen aanknopen, maar echt een contact opbouwen en onderhouden ben ik niet geweldig goed in. Vraag maar na bij mijn vrienden in Nederland ;)