Zaterdag zijn we met de vijf vrijwilligers naar een hotel in de buurt gegaan, waar we lekker konden zwemmen. Stiekem ging ik met name mee voor de buitendouche die ze daar hebben, zodat ik even lekker mijn haar kon wassen op de ‘echte’ manier.
Zondag ben ik even voor 7 uur weer bij de kerk. Maar wanneer ik daar aankom, zijn er maar een paar mensen. Al snel kom ik erachter dat ze vorige week een soort van vergeten waren te vertellen dat de kerk vandaag om 8 uur begint. Blijkbaar is het een gezamenlijke dienst met de dienst die normaal in de taal Dagbanli wordt gehouden. En waar de dienst normaal ongeveer 2,5uur duurt, duurde die nu bijna 4 uur… Was het toch wel een hele lange zit, gezien ik er ook een uur te vroeg was. Na de dienst wordt ik door de dominee even aangesproken, om kennis te maken.
Maandag begint de nieuwe week in het ziekenhuis, en meld ik mij op de Male Ward. Behalve dat het mijn eerste dag hier is, is het ook de eerste dag van 20! Studenten op deze afdeling. Ze waren ook alle twintig aanwezig… Naast de studenten en mijzelf, waren er vier gediplomeerde verpleegkundigen aan het werk.
We begonnen met drie patiënten, waarvan één een jongetje van 6 jaar oud was. Die gaan normaal naar de kinderafdeling, maar die is vol. Dit jongetje had een groot abces op zijn hand, die de chirurg open kwam snijden. Dit ging zonder verdoving en ook de ouders mochten er niet bijzijn. Toen ik vroeg waarom dat niet mocht, werd mij verteld dat kinderen zich misdragen als hun ouders erbij zijn. Bijvoorbeeld extra hard huilen en proberen arm weg te trekken. Nou, ik kan vertellen, ook zonder ouders heeft dit jochie gegild, was echt heel sneu.
Ik heb de hele dag achter een verpleegkundige aangelopen, zodat ik weet hoe het er op deze afdeling aan toe gaat. Eigenlijk zijn we de gehele dienst wel wat bezig geweest, met controles doen en medicatie delen. De studenten hebben uiteindelijk erg weinig uitgevoerd. Vanaf morgen zijn ook de studenten in diensten opgedeeld, dus zijn er niet zoveel tegelijkertijd. Ook ik heb een ‘echt’ rooster gekregen, dus mag ik lekker onregelmatig aan de slag. Morgen heb ik een middag/avonddienst. De dienst begint om 13.30u en is in principe tot 19.30u, maar dat zal natuurlijk wel wat uitlopen.
Dinsdag wordt ik rond 20.00u bij het ziekenhuis opgehaald. Als we terug rijden, geeft de driver aan, dat hij deze tijd eigenlijk helemaal niet fijn vind, en dat hij daar mijn contactpersoon over heeft gebeld. Ik ben nogal verbaasd, want gisteren heb ik het meerdere malen gevraagd, en hij heeft meerdere malen aangegeven dat het echt geen probleem is. Maar nu blijkbaar toch wel…
Het lastige is echter dat Sylvester momenteel de stad uit is voor twee weken, en zijn Engels is niet zo goed dat we via Whatsapp kunnen discussieren zonder miscommunicatie. Dus voor nu heb ik met de driver afgesproken dat wanneer ik avonddiensten draai, hij mij om 17.30u komt oppikken, want dat is de laatste keer op een dag dat hij van town naar Malshegu rijdt, de community waar ik woon.
Zo ben ik dus woensdag en donderdag van 13.30u tot 17.30u aan het werk, lekker korte diensten, wat ik op zich niet heel erg vind. Deze diensten gebeurd er niet echt iets heel bijzonders. Controles worden gedaan, visite gelopen met de arts en medicatie wordt uitgedeeld. Het is een gezellig team, waar ik me al snel thuis voel, maar aan het eind van de week zie ik nog steeds niet hoe ze nu precies werken. Voor mijn gevoel doet iedereen maar wat, terwijl aan het eind van de dag wel alles gebeurd is. Oftewel: er is een systeem, maar ik zie hem niet.
Vrijdag ben ik vrij. ’s Ochtends ga ik met Eva, een meisje van 15 uit de community, mee naar haar werk. Ze heeft vorige maand haar examens gedaan voor Junior High school, en moet nu vier maanden wachten op de uitslag, om te weten of ze verder mag met Senior High School. In deze tijd is ze aan het werk in een weverij. Het is hier een bekend beeld langs de weg. Veel meisjes aan het werk met weven. Er wordt met de mooiste kleuren gewerkt, en er worden zowel lappen stof als voorgemaakte kleding van gemaakt.
’s Middags is het feest op de school in de community. Wij als vrijwilligers zijn ook uitgenodigd, dus dat willen we natuurlijk niet missen. Er wordt een quiz gehouden tussen de klassen primary 4, primary 5 en primary 6. Bij ons zou dat groep zes tot met acht zijn. Alle andere klassen zitten daaromheen. Ook de kleintjes van 2,5 jaar. Ze moeten stil zijn, want anders zouden ze worden opgesloten in de klas, aldus hoofdmeester Jacob. En dat terwijl de vragen al moeilijk zijn voor primary 4, en de kleinsten er dus echt helemaal niks van begrijpen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me ook echt meeviel met hoe stil de kleintjes zaten te kijken en te luisteren. Na afloop van de quiz ging de muziek aan, waar natuurlijk wel op gedanst mocht worden!
Zaterdag na mijn werk laat ik mij afzetten bij Regal Hotel, waar de andere vrijwilligers al de hele dag aan het zwemmen zijn. Dit begint een vaste routine te worden. Hier doen we lekker douchen en kletsen met een stel Amerikanen.
Doordat ik zondag ook een dagdienst heb, kan ik niet naar de kerk. Uit mijn werk lees ik dan ook zelf een preek van Ds. Moerkerken over Zondag 1.
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi nicht, jij beleeft leuke dingen daar, wel een verschil met hier. Maar dan af en toe naar zo'n hotel gaan is wel een luxe kado'tje die je dan wel verdiend hebt. Geniet van wat er om je heen gebeurd en blijf vooral jezelf en weet dat er Iemand bij je is.
Ha Adeline! Wat super leuk om zo je ervaringen mee te beleven! Echt zo anders dan hier maar zo bijzonder! Hoop dat je daar nog veel kan betekenen. Kijk uit naar je volgende verhaal!