Vorige week dinsdag op woensdag hebben we de eerste regenbui sinds vier maanden gehad! Ik ben er ongeveer twee minuten van wakker geweest, waarna ik weer lekker in slaap ben gevallen.
De volgende morgen hoorde ik echter dat het behoorlijk gestormd heeft. Het heeft een groot gedeelte van de nacht hard geregend met een grote onweersbui. Overdag was het gewoon weer droog, maar nog heerlijk fris en iets bewolkt waardoor de zon niet zo brandde. Na twee dagen was het echter weer gewoon echt heet overdag. Het is nu overdag zo’n 40 graden, met een zon die erg brand, en ’s nachts is het 30 graden. Het is met name een groot verschil met zes weken terug, toen het ’s nachts meestal rond de 18 graden was. Je merkt overal om je heen dat men verlangt naar het regenseizoen, aangezien het dan zal afkoelen. Maar voor het regenseizoen moeten we nog even wachten, want die zal ergens half april/mei beginnen.
Afgelopen vrijdag ben ik weer terug gegaan naar Shekhinah Clinic, en heb ik op verschillende plaatsen geholpen, zoals bij de keuken zakjes openmaken waar het eten in moet, bij de apotheek medicatie verstrekken die zijn voorgeschreven door de arts en later kleine envelopjes/zakjes maken waarin de medicatie gedaan kan worden. Rond een uur of elf gaat er dan een auto rijden met alle gevulde zakjes eten en wordt dat in de stad uitgedeeld aan de allerarmsten (bedelaars) en de psychisch zieken. Eva, een andere vrijwilliger die ook mee was naar de kliniek, ging met de auto mee om het eten uit te delen, en ik ga dan een volgende keer mee. Momenteel zijn er ook zes jongens uit Kenia aan het werk op de kliniek van ongeveer mijn leeftijd en dat maakt het erg gezellig. Zowel het kletsen en werken als elkaar uitlachen omdat we de lokale taal weer eens niet verstaan.
Ik ben zo’n anderhalf uur bezig geweest in de apotheek en daar hield ik bij welke medicatie werd uitgegeven en welke medicatie wel door de arts waren voorgeschreven, maar niet aanwezig waren. De medicatie die niet aanwezig waren, waren eigenlijk gewoon al basismedicijnen zoals medicatie tegen hoge bloeddruk en anti-malaria pillen. De planning is om hier binnen enkele weken medicatie te doneren, zodat ook de meest belangrijke medicatie aanwezig is.
Op maandag is het Independence Day, oftewel de 66e Onafhankelijkheidsdag van Groot-Brittannië. Rond 9.00u vertrekken we met alle kinderen van het gezin naar town. Dat houd in dat we met alle mensen die op de foto staan, in twee yellowyellows gepropt zaten. In zo’n yellowyellow zijn officieel vijf zitplekken ;)
Middenin de stad was op het grote veld een grote show qua marcheren door politie, soldaten, brandweer en veel studenten van verschillende scholen. Ook waren er heel veel mensen die kwamen kijken, gewoon een soort wereldhavendagen gevoel, zo stapje voor stapje kunnen lopen. Langs de rand van het veld zaten veel kinderen en vrouwen hun spullen te verkopen, zoals water, groente en fruit. Dit waren de mensen die normaal gesproken lopend door de stad gaan met al de spullen op hun hoofd. Die zie ik ook dagelijks bij mijn huis in Malshegu. Rond 12.00u was het afgelopen en gingen we weer met z’n allen in de yellowyellow terug naar huis. De kinderen waren dolblij met dit uitje, want de meesten komen maar een enkele keer per jaar in town, terwijl dit maar 10 kilometer is, voor ons als Nederlanders bijna niet voor te stellen hoe klein hun wereldje is.
Dinsdag ging ik in de ochtend weer naar Shekhinah, om te werken op de OPD, oftewel vitale controles doen. Ik was samen met Matthew, een Keniaanse jongen bezig, waarbij ik alles opschreef en hij de leeftijd ging raden van de patiënten, aangezien ze dat zelf meestal niet weten. Ze wilden eigenlijk dat ik dat zou doen, maar toen ik aangaf dat ik met leeftijd schatten in Nederland al moeite heb, en dat het voor mij nog lastiger is om dat te doen bij de zwarte bevolking, heeft hij het toch maar overgenomen. Niet dat hij er echt goed in was, want bij een patiënt moest ik van hem 57 jaar opschrijven, terwijl de patiënt dus pas 43 bleek te zijn, aangezien deze patiënt per ongeluk wel zijn eigen leeftijd wist. Bij Shekhinah heb ik nu afgesproken dat ik daar op de maandagen en dinsdagen kom helpen, tot eind maart. Op woensdag zit ik dan nog op de ambulance en donderdag en vrijdag nog op de spoedeisende hulp in Central Hospital.
Laatste twee maanden ben ik bezig geweest met proberen over te stappen naar een ander ziekenhuis, TTH, omdat daar wat meer te doen zou zijn. Afgelopen week heb ik helaas te horen gekregen dat dat hem niet gaat worden door verschillende administratieve redenen. Zoals beschreven in een eerdere blog heb ik hier destijds een Nederlands gezin ontmoet die hier wonen en werken. Ik heb hen nu geappt met de vraag of ze wat voor mij konden betekenen, als in dat ze misschien iemand kennen die hulp nodig heeft, of die binnen Tamale wat voor mij kan betekenen zodat ik het wat drukker krijg. Binnen een uur had ik een berichtje terug, dat ik bij hen zou kunnen komen. Want ook als het niet druk is op de werkvloer kan er wat gedaan worden, aangezien er trainingsmaterialen voor verpleegkundigen aanwezig is en er in mei een radioprogramma wordt gestart om de gezondheid onder de lokale bevolking te verbeteren.
Zoals het er nu uit ziet ga ik dus na Pasen verhuizen naar Gushegu, een dorpje op ongeveer drie uur rijden van Tamale. Ik houd jullie op de hoogte!
Reactie plaatsen
Reacties
Fijn om te lezen dat je gaat overplaatsen. Had ook de indruk dat, zoals het nu gaat met je niet echt goed is voor je gezondheid. Na het lezen over het contact met fam. Boom had ik al een voorgevoel dat dit wel eens een positieve verandering zou kunnen zijn. En wat lees ik, dat dit ook zo de nabije toekomst is.
Heb heel veel respect voor je op de manier waarop je vertrouwen hebt in de leiding van je leven.
Hoop dat je bij de fam. Boom je gezondheid ten goede komt, en ook je doel wat je voor ogen hebt beter tot zijn recht.
Lieve groet uit Nieuwerkerk.