Vrijdagochtend rond 05.30u wordt ik opgehaald door Bernard en brengt hij me naar het busstation. Daar duurt het even om alle spullen van iedereen in te laden, maar rond 7.15u vertrekt de bus dan toch echt met zo’n 40 passagiers.
Ik heb een stoel ergens in het midden van de bus gekregen en bij het raam, wat ik erg leuk vind. De reis van Accra naar Tamale is ongeveer 620 kilometer, en de planning is dat we daar ongeveer 12 uur over doen. Vanaf Accra rijden we in noordwestelijke richting, richting Kumasi om vanaf daar verder te gaan in noordoostelijke richting tot Tamale. In totaal hebben we drie stops van een kwartier. Hier valt eten te kopen, kun je naar de wc en kunnen we gewoon even de benen strekken. Al met al verloopt de reis erg soepel, geen file of ongelukken en de chauffeur weet van doorrijden. Echter doen we er in totaal wel 14 uur over.
’s Avonds rond 23.00u kom ik aan op busstation Tamale. Daar wordt ik opgewacht door Sylvester, mijn contactpersoon in Tamale en ook gelijk hoofd van mijn gastgezin. Vanaf het busstation is het een half uur met de Yellowyellow naar huis toe. De Yellowyellow is een driewielig karretje, die hier wordt gebruikt als taxi. De chauffeur kan hiermee vijf klanten per keer in meenemen. Het huis is nog in de stad Tamale, maar wel zo’n 10km vanaf het centrum.
Helemaal klaar met de dag zet ik mijn klamboe in elkaar en ga ik lekker slapen.
Ik heb een eigen hutje (zie foto) met een stapelbed. Indien nodig, kan er een andere vrijwilliger bij mij slapen. De wc is letterlijk een ommuurd vierkant stuk beton met aan de achterkant een klein gat waardoor de urine wegloopt als je hebt geplast. Dit is ook gelijk de douche. Om te douchen vul je een emmer water, neem je een klein bakje mee, zodat je het over je heen kan gieten en sta je dus in het toilet, onder de sterrenhemel te 'douchen'. Voor ontlasting is er voor de vrijwilligers een echt toilet op ongeveer vijf minuten lopen vanaf de community, op een schooltje. Deze wordt echter niet gebruikt door andere bewoners van de community, die doen het gewoon ergens buiten, buiten de omheining.
Zaterdagochtend ben ik al vroeg wakker van alle geluiden en het licht. Wanneer ik buiten kom zie ik een soort pleintje met heel wat kinderen, die allemaal aan het werk zijn. De wat grotere jongens halen onkruid weg, de wat grotere meiden zijn met de was bezig en de kleine kinderen rennen daar tussendoor. Gezien mijn vraag om kleurboeken en kleurpotloden in Nederland, had ik hier veel van mee en die heb ik grotendeels gelijk uitgedeeld. Ook de armbandjes waren goed in trek, zelfs de grote jongens van 15-20 jaar kwamen een bandje halen.
Rond 11.00u neemt Sylvester me mee op pad, met als doel een rondleiding door Tamale. Onderweg pikken we twee andere Nederlandse vrijwilligers op, die hier al enkele weken verblijven en in een ander gastgezin zitten. Met ons vieren gaan we op pad, en het is echt super gezellig! Op zondag ga ik dit keer met Sylvester mee naar een Rooms Katholieke kerk. De rest van de dag blijf ik een beetje rondom huis, met de kinderen spelen en een boek lezen op de e-reader. De e-reader vinden de kinderen erg interessant. Dat dat een boek is, waarbij je geen bladzijden hoeft om te slaan, gaat hun pet echt te boven.
Op maandag ga ik kennismaken met het ziekenhuis. Alle papieren worden in orde gemaakt en ik krijg een rondleiding langs alle afdelingen. We spreken af dat ik donderdag zal starten, omdat er voor dinsdag en woensdag nog een trip naar Mole National Park gepland staat, samen met Sylvester en de twee andere vrijwilligers.
Dinsdag vertrekken we rond 7.30u met de Yellowyellow naar ‘Town’ (het centrum van Tamale). Daar stappen we over in een Trotro, wat een klein busje is met 12 zitplekken (inclusief chauffeur), maar die meestal meer mensen meeneemt. Met de trotro is het tweeënhalf uur tot het laatste dorpje voor het park, waar we met een auto worden opgepikt. Direct ’s middags hebben we al een safari. Ons wordt verteld dat men niet weet welke dieren we gaan zien, omdat het momenteel lastig is om dieren te spotten door het regenseizoen. Door het regenseizoen is het gras erg hoog en valt er voor de dieren overal te drinken. Echter komen we halverwege toch twee olifanten tegen! We mogen allemaal uit de auto komen en achter de gids aanlopen, tot we ongeveer 30 meter vanaf de olifant zijn. De olifant probeert ons bang te maken (wat hem ook wel lukt), door op ons af te komen en wild te doen. De gids had een geweer bij zich, die hij opgegeven moment ook echt ontgrendelde en richtte. Gelukkig ging het allemaal goed, maar de spanning zat er wel even in.
De volgende morgen doen we een ochtendsafari, waarbij we ook weer een olifant tegenkomen. Daarnaast hebben we veel apen, wrattenzwijnen en antilopen gezien. De gids adviseerde om in het droogseizoen, in de maand februari terug te komen, omdat je dan waarschijnlijk andere dieren zal zien en het wat makkelijker is om dieren te spotten. Dus wie weet in februari nog een blog over het Mole National Park ;)
Hoe mijn eerste werkdag in het ziekenhuis is, valt volgende keer te lezen!
Reactie plaatsen
Reacties
Je hebt al heel wat meegemaakt! Best spannend allemaal, maar gelukkig alleen maar goede en leuke berichten. Echt heel leuk dat je ons zo op de hoogte houdt. Bedankt, we kijken uit naar het volgende bericht. Groetjes!
Mooi om te lezen en te zien aan de foto's hoe het je daar afgaat Adeline! Nog heel veel plezier en mooie belevenissen daar gewenst! Heel benieuwd naar je ervaringen in het ziekenhuis!
Super leuk om te lezen hoe jou trip verloopt, gaaf!!
En wat zijn wij dan verwend hier voor he, jij met je boek zonder bladzijde, haha.
Succes en tot je volgende verhaal.
Wat leuk om mee te lezen met je avontuur!
Hoi, mooi om te lezen dat je lekker onderweg bent. Vergeet vooral niet te genieten en maak de wereld maar een stukje mooier met je inzet daar. Veel succes en plezier.